Te vuur bij de Vrije Academie

Op 1 december kunt u een lezing bijwonen bij de Vrije Academie in Amsterdam van en over mijn nieuwe boekje, dat zeer binnenkort bij Uitgeverij Atol verschijnt, Te vuur en andere verhalen.

De Vrije Academie biedt het boek bij de lezing met flinke korting aan.

Te vuur en andere verhalen verschijnt zeer binnenkort als paperback in de reeks ‘Droomvlucht’ van Uitgeverij Atol en telt 148 pagina’s. 

De keuze en samenstelling was in handen van Menno Voskuil en Liesje Schreuders. Sarah Dijkink tekende de illustraties. De vormgeving werd gedaan door Micha Meijer.

Zie Uitgeverij Atol voor meer informatie. Daar kunt u het boek ook direct bestellen.

Ondersponsje

aan Lisa B.

De spons is een dier uit de familie van zeemleren en kokosmatten.
Wie nieuwsgierig is naar de spons kan onderzoek doen onder water
of in een winkel voor huishoudelijke en schoonmaakartikelen.
Vraag een beurs aan bij het sponzenfonds en stel je probleem
in klare taal zodat je niet naar de bekende weg hoeft te vragen,
zoals “Kunnen sponzen bonzen?” Op zo’n vraag geeft een spons
geen respons, je kunt op het antwoord wachten tot je een ons
weegt, dat is als water naar de zee dragen. Dan fronst de spons en
kan ze hard zijn: de zin en onzin van het sponszijn.

PS Ook de spelling van sponzen doet soms fronsen.

Ja! Redux

Spoken Word in Joe’s Garage met dichter G.G. Axum tijdens het Amsterdam Bangs Festival. Featuring Madame Favorella. Movie, Music: Radio Plantsoen. Art work: Maria Donata Papadia. In honor of Simon Vinkenoog.

Nog meer Lucebert

In de Poëziekrant van deze maand (2024/5) tal van interessante essays, interviews en natuurlijk poëzie. Daarnaast mijn interpretatie van de beroemde regels ‘in deze tijd heeft wat men altijd noemde / schoonheid schoonheid haar gezicht verbrand’ uit ik tracht op poëtische wijze… van Lucebert.

Bruidegom

In de Groene Amsterdammer van deze week (11-9-2024) verscheen een essay van mij over de gevallen keizer der Vijftigers, Lucebert – zijn debuut minnebrief aan onze gemartelde bruid indonesia – de postkoloniale literatuurtheorie.

Het artikel staat achter een betaalmuur maar is voor abonnees hier te lezen.

Zelfportret, 1955© Lucebert / Nederlands Fotomuseum

Begrafenis

En dan was er nog de Hans Teeuwen-mop. Elke vrijdagavond weer. Dan zaten we in ons café met het vaste groepje, waar zij ook zeker bij hoorde, en dan lachten we om die goeie ouwe tijd toen we allemaal naar die moppersmurf van een Hans Teeuwen keken en dan kwam zij weer met haar:

‘Ik snap ‘m niet.’

Elke vrijdagavond weer: ‘Ik snap ‘m niet.’

Valerio, de meest welwillende van ons, heeft het haar in het begin nog wel eens geprobeerd uit te leggen. Maar dat kan dus niet, hè – zulke goeie humor, dat valt eigenlijk niet uit te leggen.

Valerio heeft het toch geprobeerd, als ze weer eens kwam met haar: ‘Ik begrijp het niet. Want dan zegt-ie: ik ben naar Schindler’s List geweest. En dan zegt-ie: “De Duitsers waren geen lieve mensen.” Wat is daar nou de grap van?’

Terwijl wij allemaal niet meer bijkwamen, voor de zoveelste keer, schudde Valerio glimlachend zijn hoofd: ‘Je vertelt hem verkeerd, lieve schat. Eerst zegt-ie: “De Joden zijn geen lieve mensen. Maar de Duitsers zijn óók criminelen.” Dat is de grap! Snap je hem?’

En zij weer: ‘Ik-snap-hem-niet,’ op dat zeiktoontje van d’r.

Probeerde Guus het, want aan Valerio’s geduld kwam geen einde, maar hij moest ook wel eens pissen. Dus Guus: ‘Luister. Het gaat om de woordkeus. Humor is woordkeus. Hij zegt niet: “Joden zijn criminelen.” Hij zegt: “Joden zijn…”‘ Guus fronste. ‘Wat zegt-ie nou precies, jongens?’

‘Het gaat niet om de honden, ik bedoel de Joden,’ zei Mans, ‘het gaat om de Duitsers. De Duitsers zijn ook geen lieverdjes! Dat zegt hij!’

Weer bulderde de hele tafel tot de vloer ervan schudde. Ja, those were the days, my friend. ‘Precies die woordkeus,’ hikte Guus.

De enige die niet lachte, was zij. ‘Waar slaat dat nou op?’

‘Dat is sarcasme, lieve schat,’ zei Mans, ‘dat valt niet uit te leggen.’

‘Nee, ironie,’ verbeterde Louise, ‘Hans Teeuwen is de meester van de ironische omkering.’

Dat vonden wij ook, alleen zouden we dat nooit kunnen zeggen. ‘Het gaat om het indirecte hè,’ zei Louise dan, onze taaljuf. ‘Hij zegt letterlijk: “Mensen zeggen dit en dat over Joden, maar die Duitsers, nóu…!”‘

‘Terwijl hij zelf ook een schlemiel is!’

‘Hij steekt de hand in eigen boezem!’

‘Wat zeggen die mensen dan over Joden?’ vroeg zij, met zo’n totale onschuld dat je er gewoon naar van werd. ‘En welke mensen? Ik ken helemaal geen mensen die…’

‘Dát is dus de ironie!’ riep Valerio, ‘hè hè! We zijn er!’

Dan legde Guus weer eens een arm om haar schouders: ‘Soms denk ik: leefden we allemaal maar in dat mooie, dappere wereldje van jou.’

En met dat typische handgebaar van haar gooide ze dan haar bier in zijn gezicht.

Of ze begon te huilen.

Toen ze niet meer kwam opdagen, dachten we: logisch, niemand heeft haar verteld naar welk café we tegenwoordig gaan. Maar later hoorden we dat het dus door die kanker kwam.

Kutkanker.

Ja, de vrijdagavonden zullen nooit meer zijn wat ze zijn geweest. Soms denk ik: misschien waren ze het allang niet meer, die avonden. Of misschien zijn ze het wel nooit geweest.

Maar dat kan ik niet zo goed uitleggen.

H.C. ten Berge

Het was een eer mee te mogen werken aan het H.C. ten Berge Handboek, onder redactie van Piet Gerbrandy, Mathijs Sanders en Carl de Strycker. Ik citeert de uitgever, het Poëziecentrum:

H.C. ten Berge (1938) is de schrijver van een even veelzijdig als samenhangend oeuvre, waarvan poëzie de wezenskern vormt. In het jaar waarin hij zijn vijfentachtigste verjaardag viert, betreedt zijn schrijverschap het zevende decennium: van zijn debuutbundel Poolsneeuw (1964) tot en met Een kinderoog (2022). Ten Berge ontving een groot aantal literaire prijzen, waaronder de Constantijn Huygens-prijs en de P.C. Hooft-prijs voor zijn gehele oeuvre. In 1967 richtte hij het sterk op de internationale literatuur gerichte tijdschrift Raster op, waarvan hij lange tijd de enige redacteur was. Het Ten Berge handboek belicht de grote spanwijdte van het werk en vertelt aan de hand daarvan ook een belangrijk deel van de geschiedenis van de literatuur in Nederland vanaf de jaren zestig van de 20ste eeuw. Behalve voor de afzonderlijke dichtbundels is er aandacht voor zijn proza, essays en vertalingen. De poëzie van Ten Berge wordt bovendien geplaatst in de traditie van modernisme, antropologie en mystiek. Op die manier wil het handboek een inleiding en naslagwerk zijn bij het oeuvre van deze uitzonderlijke schrijver. Voor de eerste keer wordt dat oeuvre in zijn totaliteit beschouwd door een keur aan specialisten. 

Met bijdragen van John Heymans, Pieter Verstraeten, Sander Bax, August Hans den Boef, Johan Reijmerink, Dirk De Geest, Johan Sonnenschein, Mathijs Sanders, Erik Lindner,  Ronald Ohlson, Lisa Rooijackers, Geertjan de Vugt, Yves T’Sjoen, Piet Gerbrandy, Aede de Jong, John Heymans, Patrick Peeters, Cyrille Offermans, Jooris Van Hulle, Hans Puper, Bertram Mourits, Jaap Goedegebuure, Liesje Schreuders, Gerrit-Jan Zwier, Onno Kosters, Lodewijk Verduin en Pleuke Boyce. 

Het Handboek is bij het Poëziecentrum te bestellen, of bij uw boekhandel natuurlijk.

Scheiding

Hebben wij dit gedaan? Jij en ik – wij zijn al zo lang vrienden. Geboren in hetzelfde jaar, dat het laatste jaar van de polarisatie ging heten. Daarna groeiden we op terwijl de stad om ons heen explodeerde in protesten, demonstraties, politiegeweld, kraakbewegingen, massabijeenkomsten.

Ik herinner me dat er buurten waren waar je niet mocht komen. Ik herinner me hoe we langs het Vondelpark liepen in een optocht voor Kerwin Duinmeijer. Ik herinner me de Dam vol bloemen, felle kleuren tussen het zand en het plaveisel.

Dat waren de jaren tachtig. Jaren van (wan)hoop en saamhorigheid. Lelijke jaren waarin toch steeds wat te lachen viel.  Zoals om Hans Janmaat, die een partij in de marge had, Centrumpartij genaamd. Die man was gek, maar toen er in Duitsland racistische aanslagen gepleegd werden, wist je dat het een met het ander te maken had.

Van oudere generaties hadden we geleerd dat je ze in de gaten moest houden, de mensen die ‘centrum’ zeiden als ze ‘erbuiten en ertegen’ bedoelden en ‘democratie’ als ze ‘volk’ bedoelden; ‘eigen volk eerst’.

‘Vrijheid’, zei je, ‘met dat woord bouwen we muren.’

We hebben ze niet in de gaten gehouden, we waren te veel met onszelf bezig. Jij en ik – zullen we ons vermaken? Naar Rome gaan of naar Berlijn? Een weekje New York of bergbeklimmen in de Himalaya?

We werden volwassen terwijl de geldkranen openstonden en het bad van Oom Dagobert overstroomde. Overal in Europa was het feest. Festivals op de Balkan, festivals op de Waddeneilanden. Varen naar Ibiza. Zullen we nu, wel of niet, wij, samen? Jij en ik, dat werd ingewikkeld. Een huis? Kinderen? Hoe dan ook, voortbestaan. Voortborduren, voortconsumeren.

De oorlog in Afghanistan, de oorlog in Irak – laat maar, je kunt die discussie niet voeren, zei jij. Uiteindelijk zijn we allemaal Amerikanen, zei jij –

Nee!

Yes we are.

Je was niet voor de oorlogskonkelaars, de warmonglers, maar religie vond je ook bedreigend.

Ik zag je weggaan, de vriendengroep viel nooit echt uit elkaar, maar er kwamen andere verbanden en opeens waren we weer samen, had je het over macht en identiteit, ‘interessante onderwerpen voor een boek’ zei je, ‘of misschien een televisieserie?’

Toen was het de tijd van Pim Fortuyn. Hij was er en is nooit meer weggegaan. Al hebben ze hem vermoord (de kogel kwam van links, riepen bemiddelaars). Juist daarom is hij nooit meer weggegaan.

Je kreeg zin om iets te beschermen, af te schermen van de rest. De politiek? Dat was om te schamperen. Rita Verdonk, Geert Wilders, Thierry Baudet, Mark Rutte. Slechteriken en schlemielen.

‘Wat is het verschil tussen een mens en een medemens?’

Het ene pootje is langer.’

Twintig jaar lang geschamper en het lachen is ons wel vergaan. Nu kijk ik naar de kinderen, terwijl de verkiezingsuitslag op tv bekend wordt gemaakt en ik kan niet zeggen wat ik voel. Het is geen schaamte, het is geen verdriet en zelfs geen woede. Ik zou met jou de stad in willen gaan. Praten, feesten spelen zoals we vroeger deden, zoals we elkaar beloofd hadden het altijd te blijven doen, toen.

Ja, dat was toen. Er zijn dingen die niet veranderen – het gras, de bomen, de winter. Daar kijk ik naar, daar wil ik bij blijven.

Dan moet ik weer aan jou denken. Maar de stad, de waarheid, het werk? ‘De stad is de waarheid en niets dan het werk,’ schreef Jan Elburg. En het moet werken, ik en jij, wij moeten werken.

En de kinderen?

Ik vraag me af wat we verkeerd hebben gedaan. Jij en ik.

‘Ik zou willen dat Geert Wilders…’

Jij lacht: ‘We kunnen niet terug naar de Rode Brigades.’

Nee. De Rode Brigades, dat was voor onze tijd.

Wij zijn van daarna.